تا که بودیم نبودیم کسی

تا که بودیم نبودیم کسی/

کشت ما را غم بی هم نفسی/

تا که خفتیم همه بیدار شدند/

تا که مردیم همگی یار شدند/

قدر آن شیشه بدانید که هست/

نه در آن موقع که افتاد و شکست