کویر ... آسمان ... سکوت
این سه همسایه ی همیشگی من ،هم چنان در آستانه ی خانه ام به انتظار ایستاده بودند...
کویر ، افق در افق تا چشم کار میکرد در برابرم دامن کشیده بود و از همه سو تا بی نهایت دور رفته بود ،سوخته و تافته ، غمگین و پرسراب و آسمان بر بالای سرم ایستاده سکوت کرده بود ، زلال ، آبی و پرآفتاب...
ایستاده بودم و دل برکنده از کویر همه تن چشم کردم و در چشم آسمان دوختم و همه جان نگاه کردم و در آن گوشه ی آسمان آویختم و در اعماق این کبود به لذت جان می سپردم و در آبی این دریا به عشق جان می گرفتم و غرقه ی هستی و بی خویش با آسمان عشق می ورزیدم و اشک امانم نمی داد و می نگریستم و به نگریستن ادامه میدادم و می شنیدم که سکوت آبی وحی این سخن پیامبر را با دلم می گوید و من در عمق همه ی ذرات وجودم آن را به نیاز و حسرت زمزمه می کنم که:
اگر مامور نبودم که با مردم بیامیزم و در میان خلق زندگی کنم؛ دوچشمم را به این آسمان می دوختم و چندان به نگاه کردن ادامه می دادم تا خداوند جانم را بستاند...
سلام! چه واژه قشنگی...
سلام به خودم.
سلام به خودت.
سلام به همتون..
می خوام بنویسم، از کی؟ از کجا؟
نمی دونم.
احساساتی که دوستشون ندارم. به بعضیاشون اعتقادی ندارم. اما نمیشه. دست از سرم برنمیدارن. چاره ش چیه؟ بمیرم و خلاص شم؟
شاید بعدا یه فکری براشون کردم.
اینا رو برا هیشکی نمی نویسم. اینا رو برا خودم می نویسم. شاید راحت شدم.
بذار بگم که بدم میاد از آدمایی که سلام رو نمیفهمن.(داخل پرانتزش رو بعدا میگم..)