انسان وتضادهایش

نومیدی هنگامی که به مطلق می رسد یقینی زلال و آرام بخش می شود...

انسان وتضادهایش

نومیدی هنگامی که به مطلق می رسد یقینی زلال و آرام بخش می شود...

تیشه به ریشه...

گفتم: تیشه ام را برداشته ام، تو فقط بگو کدام کوه؟

گفتی: خودت!

...

گفتم: مگر خودی مانده؟! عصاره ی وجودم، دلم پیش توست!

نظرات 1 + ارسال نظر
ایدا دوشنبه 24 شهریور 1393 ساعت 23:12

عه...دوباره شروع کردی به نوشتن؟؟
مبارکه....منم دلم می خواد باز بنویسم ....وقت نمی شه...اعصاب نیس

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد